"Romy woonde hier slechts een paar kilometer vandaan. Het is een jaar geleden en ik wilde het niet onopgemerkt voorbij laten gaan."

Romy en Savannah. Savannah en Romy. Al een droevig jaar lang zijn deze namen onlosmakelijk met elkaar verbonden. Allebei op 14 jaar jonge leeftijd gestorven; vermoord. Komen uit dezelfde regio. Allebei bruut uit het leven gegrepen door een minderjarig stuk tuig. Binnen 1 week tijd. Wreed weggerukt uit de armen van hun familie en de bloei van hun leven. Hen was niet meer tijd gegund. Er is al zoveel over gezegd, zoveel over geschreven, zoveel over gezwegen. Het hele land zocht mee, maar wie in de regio woont weet het nog als was het gisteren. Romy woonde hier slechts een paar kilometer vandaan. Het is een jaar geleden en ik wilde het niet onopgemerkt voorbij laten gaan.

En nu gaat het al een half jaar over Anne Faber. En sinds afgelopen week ook over dat arme 14-jarige meisje uit Duitsland. En dan nog al die -voor het grote publiek- naamloze zelfmoorden door pesten waarbij de daders beter beschermd worden door het oneindige taboe, dan de slachtoffers zelf. Zelfs na hun dood.

Nu is het concept pesten al zo oud als de weg naar Rome. Net als het plegen van moorden. Maar wat bezielt al die kids? Waarom vermoorden 16-jarige jongens 14-jarige meisjes? Waarom wensen onschuldig ogende schoolkinderen andere onschuldige schoolkinderen dood? En dan ook zo fanatiek dat een aantal gewoon geen andere uitweg meer ziet dan er inderdaad maar zelf een eind aan te maken? Waarom worden basisschoolleerlingen aangerand of zelfs verkracht door schoolgenootjes? Waar halen ze in vredesnaam al die walgelijke ideeën vandaan? Spree Killings in Amerika, Belgische scholieren die wapens bestellen met het idee dat even fijntjes na te doen. Islamitische (al dan niet bekeerd) jongeren die gaan koppensnellen in het Kalifaat.

Is het de druk die onze ouders ons opleggen? Of de maatschappij? Of onze ouders onder de druk van de maatschappij? Of leggen de kinderen de lat voor zichzelf te hoog? Komt het door de sociale media waarbij iedereen doet voorkomen alsof zijn/haar leven perfect is? Of zijn wij volwassenen gewoon allemaal te druk met onszelf? Zijn de leraren overbelast en zien ze niet meer wat er vlak onder hun neus speelt? Zijn ouders te druk met werk, zichzelf en overleven om te zien waar hun kind mee worstelt? Of zijn het foute films en series op tv? Gewelddadige videospelletjes? Is het de brede nieuwsstroom waardoor enkele verknipte geesten foute ideeën opdoen? Of interesseert het ons simpelweg niet genoeg om er wat tegen te doen? 

Ergens gaat er in ieder geval iets gruwelijk mis en dat wordt iedere dag erger. Ik heb ook de antwoorden niet, ik stel slechts de vragen. Vragen waarvan de belangrijkste is: Wat kunnen of moeten wij doen om dit trieste tij te keren?